Interview in AD en Gelderlander
Lakshmi gaf een groot interview in de Gelderlander en in het AD over de open brief die is geschreven door Linde Schone en die zij heeft ondertekend, over vrouwen in de muziekindustrie.
Een deel van het interview:
Zangeres Lakshmi Swami Persaud (Wijchen, 1993) bouwt gestaag aan haar carrière en zat in tv-hit Wie is de Mol. Ze schreef met dertig andere vrouwelijke artiesten een brief over seksueel grensoverschrijdend gedrag in de muziekbusiness.
,,Het wangedrag in de muziekindustrie is al veel langer gaande dan de onthullingen bij The Voice doen vermoeden, het is een topje van de ijsberg.”
Was getekend: Lakshmi. Zangeres. Opvallende verschijning, vrij op het podium, creatieve waaghals in haar clips en muzikale kameleon. Opgegroeid in Wijchen en Nijmegen, stapje voor stapje bouwend aan een muzikale carrière die haar inmiddels de status van Bekende Nederlander verschaft.
Samen met onder meer Claudia de Breij, Glennis Grace en Aafke Romeijn stuurde ze onlangs een open brief via 3voor12 de wereld in over de wantoestanden waarmee vrouwen in haar business te maken krijgen. Maar al in 2018, in haar nummer Waiting till te sun, zong ze:
We’re all waiting till the sun comes up
Girls don’t forget to look around you
Walking under city lights
Cause in this world no man can be trusted
Waarom schreef u dat nummer?
,,In eerste instantie schreef ik het als intro naar een ander nummer. Maar op zichzelf staand gaat het over wat ouders tegen hun dochters zeggen als ze de deur uitgaan ’s avonds. Hieruit blijkt dat we meisjes en jongens niet hetzelfde opvoeden. En daar gaan dingen al fout naar mijn gevoel. Meisjes leren dat ze voorzichtig en inschikkelijk moeten zijn. Jongens kunnen doen wat ze willen.”
Wat raakt u zo in de discussie rondom de misstanden in de muziekindustrie?
,,Sinds ik klein ben, kan ik al niet tegen onrecht. Dat begon met dierenleed. Ik was dan ook WNF-Ranger en ik ben altijd al vegetariër geweest. Later kwamen daar ongelijkheidskwesties rondom man en vrouw bij. Ik zag dat in de muziekindustrie al gebeuren toen ik nog op de Herman Brood Academie zat. Niet op de opleiding zelf, hoor. Maar als klasgenoten naar externe producers gingen, kwamen sommigen terug met negatieve ervaringen. Ze voelden zich niet serieus genomen, of er hing een negatieve energie. Ze vertrouwden de mensen met wie ze werkten niet. Soms kwam later naar voren dat er sprake was van machtsmisbruik.”
In 2018 baarde u opzien met een felle brief op Instagram, gericht aan house-dj, producer en jurylid Ronald Molendijk. Die beweerde dat er in de Top2000 nou eenmaal meer mannen staan omdat ze beter zijn dan vrouwen.
,,Ik kan er niet tegen als mannen zeggen dat vrouwen nou eenmaal minder goed zijn, dat vind ik grote onzin. We werken even hard aan onze carrière. Misschien wel harder. Het laat meteen zien hoe mannen denken over vrouwelijke artiesten. Van vrouwen wordt niet verwacht dat ze zelf hun nummers produceren, een eigen label opstarten of zakelijk het een en ander weten. Er wordt vanuit gegaan dat ze alleen kunnen zingen en ‘even hun kunstje komen doen’. Je wordt als vrouw in de muziekindustrie vaak behandeld als popje. Je kunt in hun ogen niet veel, en zo wordt er al snel vanuit gegaan dat zangeressen de mannen in de industrie nodig hebben. Dat wordt ook zo gezegd. Daar begint het machtsmisbruik al, en dus het onrecht.”