Lakshmi in de Gelderlander over Droom

Lakshmi had een interview met de Gelderlander over Droom:
brengt Lakshmi weer naar het theater

Door: Sandra van Maanen

Droom luidt de titel van de nieuwste theatertour van Lakshmi, voluit Lakshmi Swami Persaud (29)

Volgende week is haar eerste voorstelling, in Wijchen nog wel, de plek waar ze opgroeide.

Waar Lakshmi vol vertrouwen en met ogenschijnlijk gemak poppodia beklimt, vindt ze theater spannend. “Omdat het zo in your face is, ik oog-in-oog met publiek sta. Mensen die speciaal voor mij komen, geconcentreerd zijn. In theater babbel je tijdens de voorstelling niet met je buurvrouw over het afgelopen weekend, loop je tussentijds niet even weg om een biertje te halen. Nee, je kijkt met volle aandacht naar wat er op het podium gebeurt.
Naar mij dus onder dat vergrootglas. Dat maakt het eng, rauw. Maar dat is wat ik nu wil.”

Verklaar je droom, de aanloop naar deze voorstelling. Wordt het wroeten en peuren in jouw droomwereld?

“Nou… de aanloop was nogal rommelig want ik heb nogal veel ideeën. Misschien is mijn beroerde slaapcyclus wel een vertrekpunt geweest. Ik ben namelijk een enorm slechte slaper.
Toch gaat deze voorstelling verder, veel dieper dan slaap alleen. Het gaat meer over de veranderende droomtoestand waar je terecht komt. Een wereld die niet compleet is naar mijn idee.”

Hoe bedoel je dat?

“Iedereen wordt wakker geboren, open en vrij. Er zijn nog geen verwachtingen, er zijn geen dromen aan je vastgeplakt. Je enige behoefte is connectie met jezelf en alles om je heen. Dat vrije verandert snel, naar mate je ouder wordt komen de hokjes en verwachtingen waaraan je moet voldoen. En dan kan het zomaar gebeuren dat je jezelf ineens niet meer herkend. Dat je zoals ik, niet meer kunt slapen omdat je jezelf niet meer bent. De vraag die ik mezelf in Droom stel luidt: hoe kom ik weer bij mezelf, hoe word ik weer wakker?”

Dus dit is heel persoonlijk, dit gaat over jou?

“Het gaat over jezelf volledig kwijtraken. Dus ja, dit gaat ook over mij, over hoe ik bezig ben mezelf terug te vinden. Disclaimer vooraf: zoiets lukt je niet in een jaartje, daar gaat tijd overheen. Want het is heel moeilijk om altijd wakker te zijn, te voldoen aan sociale codes en ongeschreven regels die we elkaar opleggen. Ik durf best toe te geven dat ik het lastig vind: mezelf terugvinden. Jaren heb ik psychische klachten gehad, depressies. Alles voelde donker. Ik ging geloven dat het bij me hoorde, dat ik nu eenmaal niet de meest vrolijke was. Pas nu ben ik erachter dat ik mezelf ergens onderweg was kwijtgeraakt, mezelf niet meer was.”

Hoe vond je de weg terug?

“Met hulp van een psycholoog. Die loste het probleem niet voor me op maar gaf me wel het inzicht hoe ik zelf de oplossing kon vinden. Eerst moest er het een en ander uit het verleden worden opgelost, daarna kon ik beginnen met het zoeken naar antwoord op de vraag hoe vrij ik me voelde, of ik wel deed wat ik echt wilde. Keihard lachen of huilen waar anderen bij zijn bijvoorbeeld, ongeremd zijn. We zijn er nogal goed in gevoelens te onderdrukken, altijd rekenschap te houden met hoe de omgeving naar ons kijkt. Door je altijd aan te passen, stil en rustig te zijn ontstaat er een soort beschermlaagje, een ondoordringbare coating. Dat is jammer want daarmee raken we onze menselijke kant kwijt, dat laagje slaat alle vreugde dood. We passen allemaal in hetzelfde sjabloontje, doen vooral normaal om nooit buiten de groep te vallen.”

Dit belooft een zware avond

“Nee. Nee! Ik wil juist laten zien hoe ik mijn weg wel degelijk vind. Ik ben muzikant geworden, heb geen kantoorbaan want dat zou me gek maken. Dat het soms lastig is zo dicht mogelijk te blijven bij wat ik wil en ben durf ik te vertellen. Ik houd van natuur, van de bergen, de stilte.
Maar ik woon in Utrecht, midden in de stad waar alles schreeuwt om meer consumeren, nog meer kopen om je beter te voelen, gelukkig te worden. Inmiddels heb ik geleerd om in zo’n omgeving toch mezelf zijn en ook blij te blijven. Bijvoorbeeld door muziek te maken in mijn studio of door te schrijven. Het liefst op een drukke, rumoerige plek, waar ik mensen kan analyseren, een beetje bespieden. Hoe bewegen ze? Ik houd van schrijven, het maakt me gelukkig.”

Hoe vertaal je dat geluk in Droom?

“Onder andere met muziek. Er wordt veel live gespeeld, door mijn band en mij. We volgen een soort tijdlijn vanaf de baarmoeder tot de komst in de echte wereld en de fases die volgen. We laten vier levensfases passeren in muziek, spoken word en sfeerbeelden. Het is geen letterlijke weergave van levensfases. Ik bedoel, het is geen leeftijdsgeboden verhaal maar eerder een route waarin je momenten herkent die refereren aan je onbevangenheid, jezelf kwijtraken, kracht vinden en steeds wakkerder worden.”

Wat zal dat doen met jouw publiek

“Ik hoop dat mensen zichzelf vaker de vraag zullen stellen: klopt het nog wat ik doe? En dat ze het luikje van bewustzijn vinden en leren hoe ze het openen. Want als je weet waar het zit zul je jezelf steeds vaker de vraag stellen of dat wat je doet ook bij je hoort. Maar eh, los daarvan: het wordt ook een avond die torenhoog in energie zit, een echte popshow. Ik hoop dat ook jonger publiek dat doorgaans niet voor theater kiest dat nu wel eens doet.”

22 oktober in Cultura in Ede en 10 november in Theater Hof 88 in Almelo.