Recensie ADEM

Er ligt iemand in een bontjas bovenop een vleugel, vlak naast de ingang van de zaal. Het publiek moet langs haar lopen en als iedereen zit, begint ze te zingen. Ze ligt nog steeds. Het nummer dat ze zingt, vertelt over momenten waarop niemand haar kan zien – terwijl op dat moment absoluut niemand z’n ogen van die mysterieuze zangeres op het podium kan houden. Die mysterieuze zangeres is Lakshmi Swami Persaud, beter bekend als LAKSHMI. Ze staat in Theater Agora in Druten voor een try-out van haar theatershow Adem. Een persoonlijke show, zegt ze zelf. Het publiek leert LAKSHMI in kleine stapjes kennen: na liggend op die vleugel, achter- en zijwaarts gezongen te hebben zonder ook maar een gesproken woord, stelt ze zich na vier nummers met een kort zinnetje aan ons voor. Alsof ze haar ‘stilte’ vervolgens goed wil maken, krijgen twee gelukkigen op de voorste rij een glas champagne van haar aangereikt. Daarna wordt ze spraakzamer.Adem blijkt een zorgvuldig geconstrueerd gesamtkunstwerk te zijn. In spoken word-achtige fragmenten vertelt LAKSHMI over de drang naar bevestiging, het willen redden van de wereld en haar liefde voor tankstations. Vanavond zijn we te gast op LAKSHMI’s eigen tankstation. De gezinnen met slaapdronken kinderen zijn weggebleven, maar de magische lichten en nachtelijke duisternis niet. Pop noir’ – zo noemt de zangeres haar muziek. In de praktijk blijkt pop noir van alles te kunnen zijn: van piano en strijkers in bijvoorbeeld ‘Saturday’ tot bombastische drums en elektronische beats, van vleugjes blues, rock en dubstep tot zelfs een heel klein beetje reggae in het begin van ‘Blue Lights’. Bij elkaar geraapt is Adem echter absoluut niet: LAKSHMI’s stem – helder, maar mét een randje – en haar liefde voor het donkere zijn in ieder nummer terug te horen. Bovendien zit er een duidelijke opbouw in de show: van rustige nummers waarbij LAKSHMI zich vaak in één enkele positie bevindt, bouwt de voorstelling op naar dansbare drops waarbij ze zich over het hele podium beweegt. Rechtstreeks contact met het publiek is er daarbij nauwelijks, maar toch voel je je niet buitengesloten. LAKSHMI neemt je mee in een trance van lichten, videoprojecties, ritme en sensualiteit. Er treedt dan ook oprechte irritatie bij me op als iemand de ondertussen omgevallen fles champagne van het podium komt halen en we uit het LAKSHMI-universum worden gehaald. Gelukkig maakt de ijzersterke performance van ‘Nowhere To Go’ dat luttele seconden later weer goed.We bevinden ons echter wel echt in een LAKSHMI-universum. De band is achter een scherm geplaatst waarop beelden geprojecteerd worden van, onder andere, … LAKSHMI. Maar liefst één keer komen ze in het geheel naar voren, maar zijn alweer weg voordat ze goed en wel voorgesteld zijn. En dat terwijl ze steengoed spelen en violiste Pauline Koning ook met haar achtergrondzang een zeer belangrijke bijdrage levert aan de surrealistische sfeer van de avond. Verder is het een ijzersterke show rondom een zangeres met één van de beste stemmen die Nederland op dit moment bezit. Het nummer ‘The Lost Kult (Starry Eyed)’ en single ‘Ahaa’ springen er nog eens extra uit, waar LAKSHMI’s vrije dansbewegingen en übervrouwelijke visuele effecten zeker aan bijdragen.LAKSHMI is dat mysterieuze meisje in een club – of op het tankstation – waar je maar geen hoogte van kunt krijgen, terwijl je dat dolgraag wil. Adem brengt je iets dichterbij, al blijft er een aura van een uniek, onbereikbaar kunstwerk om haar heen hangen. Maar dat is goed: ze laat je in de waan van het magische en surrealistische, waar je het liefst nog uren in zou willen blijven hangen.  bron : Maaikehttps://mijnmooiemuziekplekje.wordpress.com/2018/11/10/28-10-2018-lakshmi-adem/Fotos : Jaap Reedijk