REVIEW: LAKSHMI – SIREN (★★★★)

In de Griekse mythologie waren Sirenen dodelijke waterwezens die met hun prachtige gezang zeelieden naar de diepte lokten, met de dood tot gevolg. Die verhalen inspireerde LAKSHMI voor haar tweede album Siren, waarin ze het wonderschone natuurlijk laat rijmen op het duistere, en omarmt ze het grillige raakvlak van die twee. En als ze dan toch zo diep op de bodem is, graaft ze naar haar puurste emoties en brengt ze naar het oppervlak.Je kan Siren zonder angst voor verdrinking luisteren, maar in zekere mate bouwt de Haarlemse haar electro pop-noir nummers zo op dat er iets je naar binnen sleurt voor een tweede luisterronde. In de teksten brengt ze haar innerlijke worstelingen en angsten aan het licht, die intiem en oprecht (Wars, Crash & Burn) of vastberaden (en boos) zijn, zoals de ruizige, schizofrene hiphopbeats van Empty en de bijtende teksten van Stronger (“Call me a psycho bitch, you asked for it”). Naast haar eigen Sirenengezang vinden we ook JW Roy op het album, die het refrein meezingt op Falling Free. De twee stemmen mogen allebei heel anders zijn, maar samen vormen ze een bijna sussend geheel, wat het tot één van de mooiste momenten maakt van Siren. Het brengt de rol die LAKSHMI op dit album vervult het dichtst bij de luisteraar. Wanneer ze weer in haar eentje zingt, bestaat er altijd een stukje afstand, ondanks de ontboezemingen en openheid van de zangeres. Alleen op single After Hours werpt LAKSHMI voor een keer alle poespas van zich af en zingt ze zichzelf ontroerend de moed in die ze nodig heeft. Toch is het de mysterieuze, ongrijpbare kant van de zangeres die blijft hangen waar we ondertussen geen genoeg van kunnen krijgen. Op haar debuutalbum dook LAKSHMI de wereld in, op Siren keert ze terug naar zichzelf, waarin het water net zo kan kolken en stilliggen als daarbuiten.Lees hier het hele artikel van Lluid.Door Jaap Smit