LAKSHMI Toont lef in intiem theater

LAKSHMI TOONT LEF IN INTIEM THEATER“I thought that I was falling, but I’m falling free” zingt LAKSHMI in ‘Falling Free’, de lead-single van haar recent verschenen tweede album Siren. Het zou een toepasselijke metafoor voor haar theatervoorstelling Adem kunnen zijn. De 25-jarige singer-songwriter heeft de Nederlandse festivals en poppodia weliswaar al veroverd met haar donkere, elektronische indiepop, maar het theater is nog onontgonnen terrein. Ze stelt zich er echter meer open dan ze ooit gedaan heeft: “Met de eerste voorstelling dacht ik ‘shit, dit is wel heel erg persoonlijk.’”‘Adem’ bestaat naast muziek uit zes zeer intieme monologen, die songs uit heel haar carrière tot nu toe met elkaar verbinden. LAKSHMI: “Ik merk dat ik uit meerdere persoonlijkheden besta. Waarom doe ik soms rare dingen zoals ik ze doe? Wat is de reden daarachter? In mijn nummers zit dat natuurlijk al enorm ingevlochten, maar de monologen zijn in het Nederlands. Dat is net even wat directer en kwetsbaarder dan Engelstalige nummers, waarin ik me kan verschuilen.”Niet dat ze ervoor schroomt emotie in haar Engelstalige nummers te stoppen, zoals te horen is op het sfeervolle, prettig schurende album Siren, waarvoor de basis in de Ursuline kapel in Tilburg gelegd werd. “Ik vind opnamestudio’s altijd redelijk benauwend; een soort van klinisch. Ik wilde iets met veel ruimte en sfeer”, zo legt ze die keuze uit. “Zo’n kapel heeft zoveel meer karakter dan een studio. We hadden het aangekleed met alle instrumenten die we nodig hadden, en beamers die mood boards projecteerden. Dat was een heel fijne omgeving om in te schrijven.”De liedjes die ze voor haar album schreef, werden in eerste instantie echter niet voor het theater geschreven. Toch ontdekte ze al snel een voordeel van deze nieuwe omgeving: “Op een poppodium kun je vaak niet de hele kleine liedjes kwijt, omdat mensen dan toch staan, en geneigd zijn een biertje te halen, en met elkaar te lullen. In het theater kun je van heel klein naar heel groot. Het publiek gaat daar veel meer in mee.”Het betekende ook dat ze sommige nummers anders moest arrangeren, om ze geschikt te maken voor een theatersetting, waarin experimentele elektronica minder past dan op een festival. “Maar we zoeken behoorlijk de grens op van wat net kan. Dat vind ik héél interessant om af te tasten”, vertelt ze opgetogen. Andere nummers werden juist teruggebracht tot hun kern: “Als in de basis een liedje goed is, blijft het ook overeind met alleen een gitaar.”Haar grootste horde zat daarmee dus niet in het muzikale deel. “Zingen is hartstikke leuk, maar praten op een podium vind ik heel erg eng”, vertelt ze over haar openhartige monologen. “Ik heb die teksten geschreven alsof niemand ze ooit zou lezen. Het is best wel eng om te delen, maar ik krijg er heel veel voor terug. Dat motiveert me om bijna tegen het té persoonlijke aan te wrijven.”LAKSHMI put daarvoor kracht uit de vele reacties van bezoekers. “Ik merk nu dat mensen in plaats van ‘dat wijf is gek’, juist denken ‘hé, dat heb ik ook’”, lacht ze. “Voor mij is dat dus het allergrootste compliment, als mensen na de show naar me toe komen en zeggen dat ze zich erdoor verbonden voelden.”De theatervoorstelling ‘Adem’ van LAKSHMI staat op 28 november in Theater de Lievekamp in Oss, 14 december in Theaters Tilburg en 22 december in De Speeldoos in Vught.  (Jaap van der Doelen)